Karakter
De Berner sennenhond staat bekend om zijn vriendelijke karakter. Het ras is zachtaardig, goedmoedig en geduldig met kinderen en wordt dan ook gezien als een geschikte familiehond. Het is wel belangrijk dat de kinderen de hond respecteren en niet als levend speelgoed behandelen.
De Berner sennenhond is van oorsprong een boerenhond en is daardoor alert, waakzaam en onbevreesd. Hij houdt continu zijn omgeving in de gaten. Als het nodig is zal hij zichzelf, zijn gezin en zijn territorium verdedigen. De hond zal dan waarschuwend blaffen, maar is niet bijtgraag.
Geschiedenis
De Berner sennenhond komt oorspronkelijk uit het Zwitserse kanton Bern. Het ras werd daar ingezet om de senner, een zuivelboer, te helpen met zijn werk. Zo moest de hond het vee bij elkaar houden, het boerenerf bewaken en de hondenkar met melkbussen trekken. In feite was de Berner sennenhond een manusje van alles op de boerderij.
Door de import van andere rassen, zoals de Leonberger en de Sint Bernard, werden er steeds minder Berner sennenhonden gefokt. Eind negentiende eeuw besloten Zwitserse hondenliefhebbers dat het voortbestaan van het inheemse ras belangrijk was en in 1907 richtte men de ‘Schweizerischen Dürrbach-Klub’ op.
Dürrbach verwijst naar een regio ten zuiden van Bern, waar de Berner sennenhond veel gehouden werd. Het ras werd voorheen ook wel de Dürrbachhund of Dürrbächler genoemd. Met de komst van de club nam de populariteit van deze viervoeter weer toe. Inmiddels is het ras niet meer weg te denken uit het rijtje populaire gezinshonden.
Verzorging en gezondheid
De lange vacht van de Berner sennenhond vraagt veel verzorging. Het is noodzakelijk om de vacht twee tot drie keer per week te kammen en te borstelen om klitten te voorkomen. Houd ook de oren, de ogen en het gebit goed schoon om ontstekingen te voorkomen.
Berner sennenhonden hebben aanleg voor gewrichtsproblemen. Zeker een Berner pup mag niet te zwaar belast worden. Elleboogdysplasie en heupdysplasie komen relatief veel voor bij dit ras. Vraag bij aanschaf van een pup op welke erfelijke aandoeningen de ouderdieren zijn getest.